Adı: Hilal Nickname: Mariah

Adı: Hilal

Nickname: Mariah

Candan Selman & Demet Macunlar

Kitabın hazırlanma aşamasında desteklerini

esirgemeyen; T.Özer, Taylan Ece, Ferdi Korucu, Formula, Hüseyin Gürsu, Özgür Hamza;

www.oezers.com ve www.aksiseda.com üyelerine teşekkür ederiz…

“Bir dostum bana söyle demişti; "bir ot gibi sürekli aynı yerde

ve hareketsiz yasıyor olabilirsin, ama bir arık otu veya çevresine

güzel kokular saçan bir çiçek olmak senin elinde"... O günden

beri bunu yaşam felsefesi edindim ve hep güzel kokular saçan

bir çiçek olmaya gayret ettim... Sadece benim böyle olmamın

yetmeyeceğini düşünüp, çevremdeki ayrık otlarını da güzel

kokulu çiçekler olarak görmeye çalıştım hep...”

Hilal Lüle

Hepimiz, bunu dile getiremesek de, bir gün Hilal’i kaybedeceğimizi

biliyorduk. Aklımıza getirmek istemiyor, bu düşünceleri erteliyor; onunla

geçirdiğimiz günleri en gerçek, en doğal biçimde, eğlenerek, konuşarak,

tartışarak, üzüntülerimizi paylaşırken birlikte ağlayarak geçiriyorduk.

Bilgisayarlarımızı açtığımızda, sohbet kanalının penceresinde, ekranın bir

köşesinde dururdu. Yoğun zamanlarında bir süre ortalıkta görünmezse

merak ederdik. Telefon açar, telefon çalarken kafamızdan bin bir endişeli

düşünce geçer, ve nihayet telefonu kulağına alıp ‘alooo’ dediğinde içimiz

rahat hatırını sorardık. Her seferinde mutlu olur, sevinçten sesi titreyerek

“aramanız için ortalıktan kaybolmam mı lazım benim len!”diye azarlardı.

Hiçbirimiz o günün gelip çattığını bilmiyorduk. Kimimiz gece ona iyi

geceler diyebilmiş, kimimiz diyememişti. Sabah yataklarımızdan kalktık,

bilgisayarlarımızı açtık ve…

Şaka mıydı? Olamazdı!..

Saatlerce kimsenin sesi çıkmadı.

SIRÇA KIZ

Hilal Lüle’nin anısına;

Hayat camdı zaten

Sen değildin kırılan

Mavi düşten bir kelebek

Havalandı şimdi yerinden

Bakıyorum aksisedana

En kırılgan yerimden

Candan Selman

1 Mayıs 2005

Ayazağa

Bizler, dünyanın çeşitli yerlerinden, bir araya gelmiş bir internet

forumunun katılımcılarıyız. Hepimiz günlük hayatında çalışan, okuyan ve

gününün bir bölümünü internete ayıran insanlarız. Yollarımız bu forum

sebebiyle kesişmişti. Hepimiz Hilal Lüle’yi, yani bizim tanıdığımız

ismiyle Mariah’ı bu forum vasıtasıyla tanıdık.

Hilal çoğumuzun hayatından farklı bir hayat yaşıyordu. Bizlerin

yapabildiği en basit işleri bile yapamayacak durumda olan Mariah, tüm iş

bağlantılarını da sağladığı internet dünyasına, kendisi gibi küçücük olan

yatağından parmağının ucuyla ulaşıyordu.

Bizler, onun arkadaşları olarak, bu küçük dev’in, Mariah’ımızın öyküsünü

sizlerle paylaşmak istedik. Biz onu sizlere anlatacağız, ama önce O

kendisini anlatsın:

“17 Ocak 1976 yılında Trabzon’da doğdum. Bir yaşına henüz

basmamışken genetik bir hastalık olan “Osteogenesis

İmperfekta”, halk dilindeki adıyla “Cam Kemik” hastalığına

yakalandım. Bilmeyenler için bu hastalıktan biraz bahsedeyim

dilerseniz: Osteogenesis İmperfekta, kemiklerin cam gibi hassas,

ve her an kırılabilir durumda olduğu bir hastalık. Kemik

iliğindeki kolojen adı verilen maddenin (bu madde kemiklerin

sert ve darbelere dayanıklı olmasını sağlıyor) eksik olması, ya

da hiç olmaması sonucu meydana geliyor. Tedavi görülmediği

takdirde kemikler zamanla bilinen özelliklerini yitiriyor; gittikçe

daha da güçsüzleşiyor, şekil bozuklukları meydana geliyor, ve

bazı vücut fonksiyonları (oturma, el, kol ve bacak hareketleri vs.)

yitiriliyor. Henüz tam iyileşmeyle sonuçlanan bir tedavisi yok;

ancak kemiklere yerleştirilen çivilerle destek sağlanabiliyor, ve

bu sayede kırılmalar bir derece önlenebiliyor. İşin en kötü tarafı,

Türkiye’de bu hastalıkla ilgili pek fazla şey bilinmiyor. Hattâ,

geçen yıl internette yaptığım araştırmada, Türkiye’ye ait bir tek

kaynak dahi bulamadım. Bu konuya tekrar döneceğim, şimdi

öyküme kaldığım yerden devam ediyorum.

Üç yaşında geçirdiğim bir ameliyatta bacaklarıma, kemiklere

destek vermek, kırılmaları engellemek amacıyla platin çiviler

yerleştirildi. Bu sayede kırılmalar önlenmiş, ben de ayağa

kalkıp, bir yerlere tutunarak yürüyebilecek duruma gelmiştim.

Dört yaşında okuma-yazma öğrendikten sonra, normal

sayılabilecek bir şekilde yaşamımı sürdürdüm. Kardeşlerimin

küçük olması nedeniyle beni okula götürecek kimse yoktu. Bu

özlemimi ablamın ders kitaplarını karıştırarak, daha sonraki

yıllarda da kardeşlerime ödevlerinde yardım ederek gidermeye

çalışıyordum. 9 yaşında, bacağımdaki bir şişlik ve ağrı sebebiyle

ailem beni doktora götürdü; ancak diğer doktorum artık

Trabzon’da yaşamadığı için başka bir doktora gittik. Muayene

sonucunda doktor çivinin yerinden oynadığını belirledi, ve

alınmaları gerektiğini, dışarıdan takılacak bir cihazla yaşamıma

devam edebileceğimi söyledi. Hastalık hakkında yeterli bilgiye

sahip olmadığımız için, ailem beni sorgusuz sualsiz doktorumun

güvenli ellerine teslim etti. Ama ne yazık ki doktorumun elleri

yeterince güvenli değilmiş, ameliyattan çıktığımda iki bacağım

da kırılmıştı. Burada ayrıntılara girmeyeceğim, sadece şunu

söyleyeyim: hayat öyle garip ki, yaşamınız, sahip olduklarınız

pamuk ipliğine bağlı adeta; birkaç saniye içinde her şeyinizi

yitirebiliyorsunuz, ya da bir el tüm hayatınızı bir anda

değiştirebiliyor.

Ameliyattan sonra bana da bu oldu, bir anda tüm yaşamım

değişti. Doktorun bahsettiği cihazı kullanmam mümkün olmadı,

çünkü artık bedenime uymuyordu. Neler olduğunun, ileride neler

olabileceğinin ne ben, ne de ailem farkında değildik. Kadere

boyun eğip yaşamımıza devam ettik, ama artık hiçbir şey eskisi

gibi değildi. Yataktan kalkamıyor, bir yerim kırılacağı

korkusuyla kıpırdayamıyordum. O durumda doktora

gidemeyeceğim için tedavi de görmüyordum. Hastalığım gittikçe

ilerliyordu. Zamanla kemiklerim iyice güçsüzleşti, ve şekil

bozuklukları oluştu. Bir süre sonra oturamamaya başladım,

daha sonra da kollarımı hareket ettirme yetimi kaybettim.

Sadece ellerimi biraz oynatabiliyordum o kadar. Bu arada,

bazen çok şiddetli, bazen daha hafif olmak üzere ağrılarım

oluyordu sürekli. Günlerimi televizyon seyrederek geçiriyordum.

Bu sayede hem oyalanıyor, hem de bir şeyler öğrenebiliyordum.

Hayatımın on bir yılı böylece sürüp gitmişti. 1996 yılı, yaşadığım

tüm acıları aratacak denli büyük acılarla dolu geçti. Karaciğer

sirozu olan annem, bütün bir yılı hastalığının yaşattığı inanılmaz

acı ve sıkıntılarla geçirdikten sonra, 1 Kasım 1996 günü vefat

etti. Kelimelerle anlatılamayacak denli kötü bir duyguydu... Hani

Cemal Süreya’nın bir şiiri vardır; “Sizin hiç babanız öldü mü?

Benim bir kere öldü, kör oldum!”... Sizin hiç anneniz öldü mü?

Benim bir kere öldü, onu her düşündüğümde tekrar tekrar

ölüyor... gözlerimde ve içimdeki o karanlık hiç bitmiyor... Acı

zamanla yoğunluğunu yitirse de, içimdeki yara hâlâ kanamaya

devam ediyor...

O günler nasıl geçti bilmiyorum... Güçlü olmaya, yaşama bir

ucundan tutunmaya çalışıyordum. 1997 yılının sonlarında,

hayatımı değiştiren şeyle tanıştım. Belki inanmayacaksınız ama

bu bir bilgisayardı... Kardeşime alınan bilgisayarı görmem için

beni yatağımla birlikte yanına götürdüler ve mouse’u elime

verdiler. Kolumu hareket ettiremediğimden bir türlü

mousepad’in üzerinde kaydıramıyordum, ben de mouse’u

avucuma aldım. Parmağımla topu hareket ettirmeye

çalışıyordum, ama imleci bir sağa bir sola savurup duruyordum.

O gün öylece bıraktım. Bir süre sonra bir kere daha kullanmayı

denedim, sonra bir kere daha... Artık bilgisayarı yanıma

aldırmış, yavaş yavaş kullanmayı öğrenmeye başlamıştım. Sonra

internet’le tanıştım. Bir sohbet odasına ilk girdiğimde,

internet’le ilgili hiçbir şey bilmiyordum. Oradaki sohbete

katılmak istedim, ama klavye kullanamadığımdan yazı

yazamıyordum. Bir ara bir dosyayı başka bir kopyalarken

aklıma şu geldi: “dosyaları kopyalayıp yapıştırmak mümkün

oluyorsa, belki yazılar da kopyalanıp yapıştırılabilir”... Hemen

bir dosyanın adını kopyalayıp word’u açtım, yapıştır dedim, ve

oldu... Kardeşime alfabeyi ve noktalama işaretlerini yazdırdım,

sonra bunlarla heceler, kelimeler, cümleler oluşturarak bir

belgeye kaydettim. Sonra o sohbet odasında arkadaşlar edindim,

onlarla e-mail yoluyla yazıştım. Bazılarıyla çok iyi dost oldum.

Bana bilgisayar ve internet hakkında bilmem gereken şeyleri

öğrettiler, sorunlarımı paylaştılar, bana her konuda destek

oldular... Artık günlerim sürekli bilgisayar başında geçiyordu.

Böylece kafam sürekli başka şeylerle meşgûl oluyordu,

sorunlarımı daha az düşünüyor, daha az üzülüyor; ağrılarımı

daha az hissediyordum. 2000 yılının başlarında en yakın

arkadaşım askere gitti, ve ben kendimi yalnız hissetmeye

başladım. Artık bilgisayar kullanmayı iyice öğrendiğimden

yapacak yeni bir şeyler arıyordum.

Kendime bir web sitesi yapayım dedim, ve internet’ten

kullanabileceğim malzemeleri topladım.

http://www.harmanyeri.com adresindeki siteden FrontPage ile

ilgili dersleri bilgisayarıma yükledim, ve sitenin sahibiyle

bağlantı kurarak çalışmaya başladım. Sağ olsun bu değerli

büyüğüm bana çok yardımcı oldu, ve kısa sürede sitemi

tamamladım. İlk deneyim için oldukça başarılı bir çalışma

olmuştu, bunu sadece ben değil, sitemi gören herkes söylüyordu.

Sonra değerli hocamın teşvikiyle Flash programı üzerinde

çalışmaya başladım. İki yıldır çalışmalarımı sürdürüyorum.

Yararlanabildiğim tek kaynak internet olduğu için, maddi

yönden bazı sorunlarla karşılaşıyorum zaman zaman; ancak

sevgili dostlarımın desteğiyle bunların da üstesinden geliyorum.

Artık benim de bir idealim, uğrunda çaba göstereceğim bir

amacım var; iyi bir Webmaster olmak... Sanırım bu yolda büyük

gelişme kaydettim, bilgisayarı ilk kullandığım ânı düşündüğümde

bunu görebiliyorum, ve kendimle gurur duyuyorum... Gelişimime

katkıda bulunan herkese ayrıca teşekkür edeceğim, ama buradan

da onlara ne kadar minnettar olduğumu söylemek, hepsini

sevgiyle kucakladığımı belirtmek istiyorum...

İşte benim öyküm! Hayatımın her karesinde acıyı ve hüznü en

yoğun şekilde hissetmiş olsam da, her şeye rağmen yaşamayı çok

seviyorum... Tüm gücümle güzel bir şeyler yaşayabilmek,

ardımda güzel izler bırakabilmek için çabalıyorum. Bazen

güzelliklerin benden çok uzakta olduğunu düşünüyorum; ama

sonra pencereme doğan güneşin sıcaklığında, balkonuma konan

bir kuşun şarkılarında; minik yeğenlerimin gözlerindeki ışıltıda,

canlılıkta; dudaklarındaki gülücüklerde; aslında güzelliklerin

her zaman yakınımda, baktığım yerde olduğu kadar, onu görmek

isteyen gözlerimde, yüreğimde olduğunu farkediyorum. Çünkü

bazen önünüzde çok güzel bir şey, örneğin bir çiçek olsa da, eğer

onun güzelliğini görmek istemiyorsanız, üzerine basıp onu

çiğneyebiliyorsunuz. Savaşlar ve dünyadaki bütün kötülükler de

bu yüzden olmuyor mu zaten... İnsanlar gözlerinin önündeki

güzellikleri görmek istemediklerinden onları yok etmeye

çalışıyorlar. Saygıyı, sevgiyi, barışı, kardeşliği; çocukları yok

ediyorlar... oysa onlar dünyanın en güzel varlıkları... Sitemde

elimden geldiği kadarıyla yitirilen bu değerleri konu edinmeye,

onları bir kez daha hatırlamaya ve sizlere de hatırlatmaya

çalıştım. Ne derece başarılı olduğumu ya da olmadığımı

sizlerden gelecek eleştirilerden öğrenmeyi umuyorum.

Gözleriniz ve yüreğiniz daima güzellikleri görmeye açık olsun...

Sevgiyle ve dostlukla kalın...”

Hilâl Lüle

Önceleri yazı dili vardı sadece aramızda. Onu görmüyor, sesini

duymuyorduk. Öyle akıllı ve birikimliydi ki kimse bizden eksik bir yönü

olduğunu düşünmedi. Ama Mariah kendini hiç gizlemedi. Kısa süre

içerisinde onu her tanıyan, hüzünlü yaşam öyküsüne ve verdiği azimli

mücadeleye şahit oldu.

Mariah’ı kaybetmemizin ardından bir şeyler yapmamız gerek diye

düşündük. Hilal Lüle’yi anlatmanın, onun neler başardığını ve neler

yaşadığını herkese duyurmanın en güzel yolunun bir kitap olacağına karar

verdik. Ve sonuçta bu kitap ortaya çıktı. Bu düşüncemizi Hilal’in ailesine

açtığımızda, onlar da destek vererek ellerinde bulunan Hilal’e ait tüm

yazılı dokümanları bizlere ulaştırdılar.

Henüz parmakları işler halde iken yazdığı yedi güzel defter... İçinde özlem

ve acılarını barındırdığı şiirler ve hep birbirinin tekrarı gibi görünen sırça

kızın hüzünlü günceleri…

• İki dönem var Hilal’in hayatında. Bilgisayarla tanışması öncesinde, tek

eğlencesi yatağında televizyon izleyip müzik dinlemek olan Hilal ve

sonrasında internet ile dünyayı odasına taşıyan Mariah.

Hilal, 1995 senesine kadar işlevini henüz kaybetmemiş olan elleriyle

günlükler tutar, şiirler yazar..

En sevdiğim türkü ‘Geçmiyor Günler, Geçmiyor’ derdi... Her gün

gülümseyen, hep mutlu olmak için bir sebebi olan Mariah’ın bu türküyü

neden bu kadar sevdiği eski günlüklerini okurken daha iyi anlaşılıyor.

Forumumuzda bulunan, efkarlandıkça iç döktüğümüz bir konunun içinde,

bu türkünün sözlerini şöyle eklemişti Mariah:

Burda çiçekler açmıyor

Kuşlar süzülüp uçmuyor

Yidızlar ışık saçmıyor

Geçmiyor günler geçmiyor

Dışarda mevsim baharmış

Gezip dolaşanlar varmış

Günler su gibi akarmış

Geçmiyor günler geçmiyor

Oooooofff offf!!!

diye...

Sene 1987. Hilal on

bir yaşında ilk

günlüğünü tutmaya

başlıyor. Sayfalar

dolusu yazı... Ama

okunduğunda her

gün diğeri ile aynı...

Her gün canı

sıkılıyor Hilal’in,

hep yatıyor. Tek

dünyası izlediği

filmler ve dinlediği

müzikler. Hayalinde

filmlerdeki

aktörlerle aşk

yaşıyor, sevda

şarkıları ile hiç

yaşayamayacağı

aşkı düşlerinde

kurguluyor...

4 Mayıs “Canım sıkılıyor. Patlayacak gibi oluyorum. Kolay mı günlerce

haftalarca, aylarca yatmak. İki yıl oldu hala bir gelişme yok. Bazen

ortalığı kırıp, dökesim geliyor. Neden mi, niçin böyle olduğunu düşüne

düşüne… Neden ben de herkes gibi gezemiyorum? Herkes geziyor,

gülüyor, ben ağlıyorum. Herkes geziyor, ben yatıyorum…Günler hiç

geçmiyor, değişmiyor. Her gün aynı, bıktım…”

20 Mayıs “bıktım, yatmaktan bıktım…ağlamaktan bıktım…”

3 Haziran: “Nasıl olsa alıştım evde yatmaya, pek o kadar zor gelmiyor.

Fakat diğer çocukların gezip oynadığını görünce işte o zaman çok zor

geliyor”

8 Mayıs: “Bugün yeni bir kitabı okumaya başladım. Çok güzel bir kitap

okurken insanın kendini kaptırmaması elinde değil Adı; Samanyolu. Sonra

Polyana başladı seyrettim. Sonra babam bana dondurma getirdi. Sonra

Ben Bilirim başladı seyrettik. Sonra da Küçük Kadınlar’ı seyrettik yattık.”

9 Mayıs: “Bugün çok güzel bir film vardı denizli bir film harikaydı. Şimdi

bu saatte Eurovision yarışması var. Eminim onuncu bile olamayız.

Kuruntu Ailesini vermediler. Buna çok canım sıkıldı. Kuruntu Ailesi’ni

çok seviyorum ama olsun Eurovision da güzel. Hem yarın akşam da

Kaynanalar var. O da güzel hem de çok komik. Bugün de böyle geçti.”

10 Mayıs: “Bugün de canım sıkılmadı. Çünkü onda kalktık çünkü akşam

geç yattık. Eurovision şarkı yarışması vardı. Tahminim doğru çıktı onuncu

bile olamadık, sonuncu olduk. Kimse bize puan vermedi. Ama biz hepsine

dağıttık. Bu sabah çok güzel bir film vardı. Zaten filmlerin hepsi çok güzel

oluyor. Sonra başka bir film verdiler. O da çok güzeldi.”

22 Mayıs: “Bugün Polyana çok güzeldi. Bu bölümde Polyana’ya araba

çarpıyor Polyana düşüyor. Bacağından kan akıyor. Öyle bitiyor.”

5 Haziran: “Bugün de balkona çıkmadım hava yine bozuktu. Zaten ben

balkona çıkacağım zamanlar hava hep bozuk oluyor. Cumartesi Pazar

günleri geldi mi, ben televizyon seyredeceğim ya güneş tam dik vuruyor,

ben de sinir oluyorum…

Bugün Polyanna vardı. O kadar güzeldi ki… Bu bölümde Polyanna sakat

kalıyor, tıpkı benim gibi…”

25 Haziran:”Ne zamandır seni elime almamıştım. Çünkü hastaydım.

Kolum ve bacağım ağrıyordu. Hiçbir şey yapamadım. Kıpırdayamadım

bile. Şimdi biraz daha iyiyim.”

29 Haziran: ”Bugün balkona çıktım. O kadar güzeldi ki canım hiç

sıkılmadı. Yazacak başka hiçbir şey yok…”

3 Temmuz: “Bugün Polyana vardı. Bu bölümde Polyana ameliyat oluyor.

Ameliyat olduktan sonra onu odasına götürdüler. Polyana bir rüya gördü.

Rüyasında annesi ve babasıyla koşuyordu. Onlara “artık yürüyorum”

diyor. Sonra arkasına dönüp bakıyor, annesi ve babası uzaklaşmaya

başlamışlar. Polyana yere düşüyor ve kalkamıyor. Elini annesine

uzatıyorken Bayan Poly elini tutuyor.”

13 Temmuz: ”Bu gün balkona çıkmadım çünkü bacağım ağrıyor,

yerimden bile kıpırdayamıyorum. Kolum da ağrıyor… Canım çok

sıkılıyor…”

24 Temmuz: “Bugün Polyana çok güzeldi. Polyana artık yürüyor. O

kadar mutlu ki. Keşke ben de onun gibi olabilsem. Ne kadar güzel

yürüyüp, eğlenebilmek. Ama yine de mutluyum çünkü bugün balkonda

oturdum.”

Hilal için televizyon, hayat demekti.

5 Ağustos: “Bugün televizyon dokuzda açıldı. Çok güzel filmler vardı,

hepsini seyrettim. Dört gün televizyon dokuzda açılacak. Beşinci gün on

iki de açılacak. Çünkü o gün bayram değil, üstelik Pazar.

Evlerinin salonundaki kendi gibi küçücük yatağından seyrediyor Hilal

televizyonu. Ev halkı neyi izlemek isterse, Hilal de onu izliyor. Ya da o

zamanlar tek seçenekleri olan kanal ne yayınlarsa…

“Bu akşam film yok. Brezilya- England takımları arasında oynanan kupa

maçı var. Biz de şu an onu seyrediyoruz. Durum 1-1 devam ediyor.”

Kim bilir belki de Trabzonspor sevdasını o dönemlerde mecburen izlemek

zorunda kaldığı kupa maçlarına borçlu…

Polyana’yı seyrederek geçirilmiş bir dönemin ardından gelen yıllarda artık

balkona da çıkamıyor Hilal. Kıpırdamaya korkuyor, kıpırdayamıyor. Yine

de Polyana’yı unutmuyor.

“Sevgili Dost;

Az önce bu defteri şöyle bir okudum da baştan sona kadar hep aynı şeyi

anlatmışım. Ne kadar çok acı çektiğimi, yalnız bir insan olduğumu ve

kimsenin beni anlamadığını. Tek bir sayfada bile mutlu bir kelime yok.

Hepsi acı dolu, özlem dolu.

Her geçen gün çaresizliğim biraz daha artıyor. Tabi acılarımla birlikte.

Teselli bulacak en küçük şey bile bulamıyorum. Bir ara Polyana’nın

mutluluk oyununu oynamayı denedim. Ama başaramadım.”

Yıllar sonra Mariah, 29 yaşına geldiğinde bile, televizyonlu yılları

gülümseyerek hatırladı. Alternatif Forum`da açılan ‘80ler Yeniden’

konusunda söyleyecek çok şeyi vardı:

“Biz tv'nin açılmasına 1 saat kala açardık tv'yi, karıncalanmayı izlerdik

bir süre, açılış, İstiklal Marşı... O dönemin çizgi filmleri başkaydı, Voltron

bile şimdikilerin yanında pamuk prenses gibi kalırdı.

80 diyince hatırladığım ilk şey amcamın kızının evli bir adama

kaçmasıydı. Aile karmakarışıktı, ülke de öyle, Orgeneral (yanlış

hatırlamıyorsam) Kenan Evren her akşam tv'de, millet pür dikkat...

Meğerse darbe olmuş, ordu yönetimi ele almış.

80'lerden hatırladığım bir şey de radyo. Radyo da tv kadar önemliydi

bizim için... Sabah 10'da arkası yarın, öğlen okul radyosu, akşam 18

çocuk bahçesi, çarşamba geceleri ve pazar sabahları radyo tiyatrosu...

Çarşamba gecesi radyo tiyatrosu Michael Douglas'ın "San Francisco

Sokakları" filmiyle aynı ana denk gelirdi. Babamlar filmi seyrederken,

annem, ablam ve ben radyo dinlerdik. O arkası yarınlar hala aklımda

inanır mısınız, konularını bile hatırlıyorum. Erkek kahramana aşık

olurduk hep, mahalledeki diğer ablalar da dahil... Mahallenin kızları hep

bizdeydi, annem Güzin ablaları gibiydi onların. Tv bir tek bizde vardı, her

akşam ev sinema gibi olurdu.”

8 nisan 2005

Yıl 1993. Hilal on yedi yaşında. Televizyon dizileri onu mutlu etmiyor.

Artık balkona da çıkamıyor. Neredeyse hiç kıpırdayamıyor. Zamanının

dolduğunu, son günleri olduğunu düşünüyor. Üstüne üstlük bir de annesi

hasta. Annesini kaybetme korkusu, hastalığından ağır basıyor. Ve yeni bir

günlüğe başlıyor. Eski günlüğü gibi gün be gün kaydedilmemiş yazılar.

Gün içinde ne olup bittiğini yazmıyor artık. Sadece acılarını paylaşmak

için eline alıyor kalemi.

“Ben Hilal; acılarımı paylaşacak kimsem olmadığından bundan sonra

sana anlatacağım. Yani tek dostuma. Tek dostum diyorum çünkü

hayatımda hiç gerçek dostum olmadı. Çünkü kimse bana bir insan gibi

değer verip, beni sevmedi. Benimle neden arkadaşlık yapmadıklarını

biliyorum. Çünkü ben onlarla gezemiyorum ve erkek arkadaşım da yok.

Bu yüzden beni küçük görüyorlar. Ve gezmeyi bana tercih ediyorlar. Oysa

ben çok iyi bir dinleyiciyim…

Bu dünyada bir yerim olmadığına inanıyorum. Çünkü doğduğumdan beri

hayat bana karşı. Ve sekiz yıldır yaşamım ailem ve benim için tam bir

işkence.

Ben; günün yirmi dört saati ve senenin üç yüz atmış beş günü yatıyorum.

Yaşıtlarım okula gidiyorlar. Arkadaşları var, gezip eğleniyorlar. Doya

doya nefes alıp, yaşıyorlar. Ben ise bunların hepsine hasretim. Şimdi

güzel bir genç kız olabilirdim. Bu yıl üniversite sınavına girecektim.

Eminim kazanırdım ve topluma çok faydalı olabilirdim. Ama bana bu

fırsat verilmedi. Fırsat verilenler ise bunun kıymetini bilmiyorlar ve bu da

beni çok üzüyor.

Mevsimlerin değişikliğine göre benim de ruh halim değişiyor. Ama

sonuçta hep yalnız kalıp, acı çekiyorum. Yazları herkes geziyor. Güneşi ve

gökyüzünü gördükçe kalbimde müthiş bir acı hissediyorum. Kışın okula

gidiyorlar. O zaman ben gidemediğim için üzülüyorum. İlk baharda ise

çiçekler açıyor ve her şey görülmeye değer oluyor. Ve ben kahroluyorum.

Son olarak sonbaharda renklerin sarıya döndüğü, yaprakların döküldüğü

ve güz yağmurlarının yaşandığı günlerde dışarıda olmak için her şeyimi

verirdim. Bu haksızlık değil de nedir? Ben bu acıları hak edecek ne

yaptım? Kimse bu kadar kötü olamaz. Ama bunlarla yaşamak zorundayım.

Bu dünyadan kapıyı çarpıp çıkmak mümkün değil.

Ben de herkes gibi doğdum. Ama yaşamadım ve yakında öleceğim. Keşke

Allah izin verse de birkaç gün yaşasam. Öldüğüm zaman öbür dünyada

anlatacak bir şeylerim olur. Herkes günahlarını anlatıp cezalarına

katlanırken, ben yine suçum olmadan ceza çekeceğim. Hiç olmazsa birkaç

gün yaşadım deyip, avunurum. Bu birkaç gün içinde bir iki sevap işlerim

ve diğerleri sevaplarını anlatırken ben de susmam.

İşte bunlar daima benim aklımda. İçtiğim her yudum suda bunlar kat kat

artıyor. Benim bunları yaşamam haksızlık. Benim annem ölürse bana kim

bakacak korkusu ile yaşamam haksızlık. Herkes adaletin öbür dünyada

olacağını söylüyor. Ama insan benim gibi olursa her an günahkar

olabiliyor. Ya da patlamaya hazır bir bomba gibi isyan etmeye yakın. Bu

durumda ne olacağı benim bilgilerimi, mantığımı ve hayal gücümü aşıyor.

Annem bana müzik ve televizyon delisi olduğum için kızıyor. Ama ben

düşünmemek için kendimi bunlara kaptırıyorum. Çünkü düşündüğüm

zaman bu yükün altından kalkamıyorum. Ve sanki kurtlar beynimi

kemiriyor.

Canım annem… Bu güne kadar yaşadığım hayatı anneme borçluyum. O

beni hiçbir şey beklemeden, hiçbir amacı olmadan doğduğumdan beri

baktı. Diğer anneler çocuklarının doğumundan itibaren gelecekleri

hakkında bir çok hayal kurup, amaç edinirler. Önce okula başlarlar.

Karne aldıklarında üzüntüyü ve sevinci bir arada yaşarlar. Sonra

üniversite, mezuniyet günü, iş hayatı, evlilik ve çocuklar. Bunların

hepsinde anne ve babalar çocuklarıyla birlikte olurlar. Benim annemin

böyle umutları hiç olmadı. Diğer çocukları için kurduğu hayalleri benim

için kuramadı. Ama bana hiçbir karşılık beklemeden baktı. Ağladığımda

benimle birlikte ağladı. Sevindiğimde benimle birlikte sevindi. Arada bir

beni üzmüş olabilir ama hakkını asla ödeyemem.

İşte benim annem şimdi hasta ve ben onu kaybetmekten çok korkuyorum.

Allah’a onu benden almaması için yalvarıyorum. Ona vereceği hastalığı

bana ver. İlle de biri ölecekse ben öleyim. Ben ölürsem üzülürler ama bu

onları yıkmaz. Bir sorundan kurtulmuş olurlar. Ama annem ölürse alt üst

olurlar. Ben de ortada kalırım. Kimse bana annem gibi bakamaz. O

zaman ya üzüntüden ölürüm ya da kendimi öldürürüm. Ya da birkaç gün

içinde bakımsızlıktan ölürüm… Allah’ım bu üzüntüyü yaşamama izin

verme. Ailemin bu üzüntüyü yaşadığını görmeme izin verme. Buna

dayanamam. Beni annemden sonraya bırakma. Eğer bu dileğim kabul

olursa bir daha hiçbir şey istemeyeceğim. Acıdan ölsem de yattığım yerde

çürüsem de hiçbir şey istemeyeceğim. Zaten dualarım, beddua olarak geri

geliyor.

Yaşadıklarımı görüyorsun. Son iki yıldır hayatım öyle zorlaştı ki tam bir

cehennem. Sekiz yıl öncesini öyle özlüyorum ki. Kendi kendime sokağa

çıktığım günleri, çocukluğumu… Aslında çocukluğumu yaşamadım. Yani

diğerleri gibi koşup, oynamadım. Ama yine de bu günümden çok çok

iyiydi. O zamanlar sakatlığımı dert etmiyordum. Çünkü çocuktum. Bir

evcilik oyunu beni mutlu etmeye yeterdi. O günlerimi arayacağım aklımın

ucundan geçmezdi. Keşke doğmasaydım ya da ameliyattan hiç

kalkmasaydım. Dünyanın güzelliklerini görüp, yaşamayı sevmeden,

hayatın kötülüklerini görüp, kaderden nefret etmeden ölseydim.

Yaşamak ne kadar zor. Kader; bazılarına hep gülerken, bazılarının da hep

acımasızca üzerine gidiyor. Sanki doğuşunun intikamını alıyor. Bazen tam

her şey yoluna girdi derken bir olay oluyor ve hayatın kayıyor. Ya da

dayanma gücünün, sabrının sınırına gelmişken bir yerlerde bir ışık

doğuyor, gittikçe büyüyor ve dünyan aydınlanıyor. Bu güne kadar hiç

başıma gelmedi ama umarım bundan sonra değişir.”

“Sevgili Dost;

Acı çekiyorum hem de çok. Bu bedensel acıdan çok ruhsal bir acı. Bugün

arkadaşlarım geldi. Bir kız, dört erkek lunaparka gidiyorlardı bana

uğradılar. Onları öyle görünce ağlamak istedim. Hepsi sağlıklı, birlikte

eğleniyorlar. Bir tanesi oldukça yakışıklıydı. İyi olsam belki de onunla

arkadaş olurduk.

Dünyada en çok acı çeken benmişim gibi geliyor. Herkes beterin beteri

var deyip, geçiştiriyor ama bu beni teselli etmiyor. Çünkü ben de beterin

beterinden biriyim. Belki kör olsam, sağır ya da dilsiz ya da bir organım

eksik olsa bu kadar acı çekmezdim. Çünkü kimseye muhtaç olmazdım.

Kendi kendime yetebilirdim. Okurdum, arkadaşlarım olurdu hatta

sevgilim bile. Bu yüzden böyle kalıplaşmış sözcükler beni teselli etmiyor.

Hatta daha çok üzüyor.

Anlayamıyorum. İnsanlar zor bir durum karşısında hemen bunalıma

giriyorlar ya da deliriyorlar. Bunlar bana olmadı. Belki çok kaprisliyim

ama aklımı kaçırmadım. Belki kaçırsaydım bu kadar acı çekmezdim. Bu

yüzden insanların nasıl olup da intihar ettiklerine şaşıyorum. Ben de bunu

birkaç kere düşündüm ama asla cesaret edemedim. Ve yalnızca bir olayın

dışında başka hiçbir şey için bunu yapmazdım. Umarım Allah buna fırsat

vermez.

Sevgili Dost; başka bir acılı günümde görüşmek üzere şimdilik hoşça

kal...”

• 1996 yılında Hilal hayatta en korktuğu şeyi yaşar. Hayattaki tek

dayanağı olan annesini kaybeder. Onun yaşamında bu olay da bir dönüm

noktası olur.

“Yağmurlu, karanlık bir sonbahar akşamı annemi son yolculuğuna

uğurladık... oysa daha vedalaşmamıştık bile... Belki de vedalaşmadığımız

iyi oldu, tıpkı benim bir gün ona gitmeyi umduğum gibi, o da bir yerlerde

benim ona gitmemi bekliyordur... Sanki hiç ayrılmamışız gibi

kavuşacağızdır belki... Şimdilik buradayım, bir tarafım eksik... her tarafım

eksik... ama güçlüyüm... Her şey güzel olacak... bir gün...”

“ANNEM, SENİ SEVİYORUM

Canım annem, sana hiç seni seviyorum demedim değil mi?

Bizim toplumumuzda, veya bizim yöremizde belki, bu cümle aile içinde

kullanılmaz pek. Sadece sevgililer birbirine seni seviyorum der ama iki

kardeş birbirine, baba oğluna, anne kızına, ya da çocuklar annebabalarına

seni seviyorum demezler. Bizde de böyleydi. Söylemesem de,

seni ne kadar çok sevdiğimi biliyordun sen, bundan eminim...

Benim yaşam kaynağımdın, hayatta güvendiğim tek varlıktın,

sığınağımdın, her şeyimdin... Bazen üzerdim seni, kızdırırdım, bilmezdim

ki bir gün bunu yaptığım için yüreğim acıyacak; keşke yapmasaydım,

keşke söylemeseydim diye kendime lanet edeceğim... Keşke seninleyken

daha çok seninle olsaydım, keşke daha çok sesini duymak için sürekli

seninle konuşsaydım, keşke yağ yeşili gözlerine daha çok baksaydım,

keşke bana gülümsediğinde dudağında beliren kıvrımları, saçımı

okşadığında içime yayılan huzuru, alnımı öptüğünde bıraktığın sıcaklığı

bir kutuya koyup saklayabilseydim

Sen gittiğinden beri kimse alnımdan öpmedi, saçımı okşamadı, bana senin

gibi gülümsemedi... Sen gittiğinden beri huzur anlamını yitirdi

sözlüklerde, bir boşluk kaldı yüreğimde, ne yaptıysam dolduramadım.

Sevgi istedim, seninki gibi derin ve karşılıksız bir sevgi aradım herkeste,

bulamadım... Sen gittiğinde her şey yok oldu; hayat yok oldu, güneş yok

oldu, Tanrı yok oldu, sessiz ve soğuk bir karanlık başladı... Sonra yavaş

yavaş aydınlandı, sen böyle olsun isterdin, kızının ağlamasına

dayanamazdın... Sana kavuşuncaya dek yaşamalıydım, senin için

yaşamalıydım, çünkü sen hep benim için yaşamıştın... Ölümden çok beni

ardında bırakmaktan korkardın, kimselere emanet edemezdin... Hastaneye

yatman gerekmişti kaç kereler ama sen beni bırakıp yatamamıştın, benim

için dayanılmaz acılar çekmeye razı olmuştun, ben de seninle birlikte

dayanılmaz acılar çekmiştim... Senin acıların sona erdi, şimdi olman

gereken yerdesin, cennette, ya da cennet sende...

Söyleyecek çok şey var ama kelimeler yetmiyor, yüreğim dayanmıyor

anlatmaya... Anneler günü benim için çok zor geçiyor sen gittiğinden beri,

ama hayat bu, katlanmak gerekiyor ölüme bile... Böyle olmak zorunda

mıydı?..

Annem, anneciğim, seni seviyorum... yeryüzündeki ve gökyüzündeki her

şeyden, canımdan, hayatımdan, Tanrıdan bile çok...

Seni çok özledim, kokunu, yüzünü, sesini, saçımı okşayan elini, her

şeyini...

Anneler günü geliyor, sana hediye alamayacağım için üzülüyorum... Belki

bir kuş konarsa pencereme, sevgimi yüklerim kanatlarına, bir de öpücük

kondururum alnına, bunları anneme götür derim, götürür mü? Belki

düşümde gelirim yanına, sarılırım sımsıkı, içime çekerim kokunu doyasıya

ki uyandığımda hatırımda kalsın, öperim yanaklarından, güzel

gözlerinden, seni seviyorum derim... seni seviyorum derim...

Belki sen şimdi beni görüyorsun ve bunları yapamasam bile seni ne kadar

çok sevdiğimi ve hep düşündüğümü anlıyorsun... Ağladığıma bakıp da

üzülme sakın, ilk defa seninle böyle konuşuyorum, konuşuyorum ama sen

cevap veremiyorsun, tek üzüntüm bu, sesini duyamamak. Yoksa iyiyim, her

zaman böyle değilim, gülüyorum çokça, bazen de ağlıyorum ama uzun

sürmüyor merak etme... hattâ ağlamak iyi geliyor bazen...

Ama sen ağlama olur mu? Burada çok ağladın, orada hep mutlu ol, hep

gül, hep... beni hep sev...”

Hilâl Lüle

<>

• Ona göre, daha önce günlüklerinde de ifade ettiği gibi, artık hiçbir şey

eskisi gibi olmayacaktır. Fakat hayat ona başka sürprizler hazırlamıştır.

1997 yılında Hilal’in hayatında beklediği mucize gerçekleşir. Kardeşine

alınan bilgisayar Hilal’in tüm yaşantısını değiştirecektir. Artık televizyon

izleyecek, sıkılacak vakti olmayacaktır. Klavye dahi kullanamayan Hilal

önceleri bilgisayarla bakışır durur. Bir şey yapmalı ve bu işin üstesinden

gelmelidir. Kollarını kullanamadığından klavyeden vazgeçer ve fareye

yönelir. Önceleri beceremez sonra alışır kullanmaya. Derken kopyalayapıştır

yöntemi ile yazışmaya başlar insanlarla. Sonra buna gerek kalmaz.

Ekran klavyesini keşfeder. Sohbet odalarından kurduğu dostluklarla bu

yeni dünyaya ait bilgileri edinir.

“DOSTLARA TEŞEKKÜR

Burada, siteme doğrudan veya dolaylı olarak katkıda bulunan sevgili

dostlarıma, duyduğum minneti ve sevgiyi dile getirmeye çalışacağım...

Serkan (Canısı), web tasarımına başlamamdaki en büyük etken senin

askere gidişindi. Desteğin ve sevgin daima bana her konuda cesaret ve

güç verdi, vermeye de devam ediyor... Mariah Carey resimlerini üç yıl

önce seninle birlikte toplamaya başlamıştık, yine bu sitede senin için

onlara yer verdim. Her şey için sana tüm kalbimle teşekkür ediyorum, ve

seni çok seviyorum... Sonsuza dek...

Hüseyin (Bions), sevgin, dostluğun, yaşamımdaki olumlu etkin; eğitimime

ve gelişimime bulunduğun katkılar için yürekten teşekkür ediyorum sana...

Bana öğrettiklerin ölene dek yolumu aydınlatmaya devam edecek... Seni

daima seveceğim...

Ebûzer (Ebuş), henüz kısa bir zaman oldu seninle tanışalı, ama bu süre

bile senin ne kadar iyi ve güvenilir bir insan olduğunu anlamama yetti.

Dostluğun, ve siteme bulunduğun katkılar için binlerce teşekkür... Bence

sen Tanrı'nın çok özel kullarından birisin, çünkü ancak özel insanlar senin

kadar yetenekli olabilir... Dilerim dostluğumuz çok uzun yıllar devam

eder... Seni seviyorum...

Volkan (Niteowl), web tasarımı hakkında senden o kadar çok şey

öğrendim ki, burada söyleyeceğim hiçbir şey duygularımı anlatmaya

yetmez... Sadece kuru bir teşekkür edebiliyorum, ama inan bana bu sözler

yüreğimin en derin köşesinden geliyor... Tanrı'nın o özel kullarından biri

de sensin; hem resim, hem de müzik dalında bir gün çok değerli bir

sanatçı olacaksın, buna tüm kalbimle inanıyorum... Her şey için

teşekkürler... Seni seviyorum...

Haydar (Nisan), tanıştığımız günden beri dostlarım arasında çok özel bir

yere sahipsin, seninle sohbet etmek benim için daima inanılmaz bir keyif

olmuştur... Siteme bulunduğun ve ileride bulunacağın katkılar için

binlerce teşekkür... Güzel çocukların ve eşinle birlikte sağlıklı ve mutlu bir

yaşam sür, her şey dilediğin gibi olsun...

Elbette seni de seviyorum...

Barış, adını kullanıp kullanmamakta biraz tereddüt ettim, ama

görüşemediğimize göre artık bana kızamazsın... Sen hâlâ benim değerli

hocam ve gıcık abimsin, web çalışmalarında ve yaşamında sonsuz

başarılar ve mutluluklar senin olsun... Sevgim daima seninle...

Cezmi abi, senin gibi ünlü ve değerli bir yazarın benimle ilgilenmesi, onca

işinin arasında vakit ayırıp beni araması, bu naçizane çalışmama destek

olması tarif edilmez bir mutluluktu... teşekkür ederim... Tüm yaşamın

boyunca başarı ve mutluluk seninle olsun, sen bunu hakediyorsun...

Sevgilerimle...

Yunus Özay (yemre), sen çok tatlı ve yardımsever bir dostsun... Bu siteyi

sayende yenileyebildim, bundan daha da önemlisi senin gibi bir dost

kazandım... bunun için çok mutluyum inan... Seninle birlikte çok güzel

şeyler yapacağız değil mi? )

Son olarak Gülnet ve değerli çalışanları, desteğiniz ve güveniniz için size

de binlerce teşekkür... Umarım bunu hakeden bir çalışma

yapabilmişimdir. Sevgilerimle..”

HİLÂL LÜLE

Artık O Hilal değil, sanal ortamın tanıdığı adıyla;

Mariah…

“Mariah Carey benim için özel bir şarkıcı, birçok anlamda... Onu ilk

Without You şarkısıyla tanımış ve beğenmiştim, sanırım aldığım ilk

yabancı albümdü Daydream. Annem yabancı müzik hiç dinlemezdi ama

Mariah'ın sesini çok beğenmişti... Sonra, nette ilk edindiğim arkadaşla

Mariah sevgisi nedeniyle tanıştım. Bu arkadaş beni başka bir arkadaşıyla

tanıştırdı ve o kişi benim en iyi dostum oldu kısa sürede... Tahmin edersin,

o da Mariah sever... Öyle iyi dost olduk ki, o askere gidince kendimi çok

yalnız hissettim ve vakit geçirmek için kendime bir web sitesi yapayım

dedim. İlk olarak arkadaşıma ithafen bir Mariah albümü yaptım, hala

duruyor sitede. O zamandan beri hep Mariah nick'ini kullanırım, sonra

avatarlar çıktı, yine Mariah'ı aldım. Özel insanlarla kesişme noktası oldu

bana Mariah, bu yüzden onu çok seviyorum. Ve hayatımda duyduğum en

güzel sese sahip...”

• Mariah ve Aksiseda hep biribiriyle anılan iki isim olur.

Aksiseda, Mariah’ın 2000 yılında kurduğu bir internet sitesi. Kültür sanat sitesi olan

Aksiseda’nın bir de forumu var. Forum sayesinde Mariah dünyanın dört bir yanından dostlar

edinir.

“Web sitemi hazırlamaya 2000 yılının başlarında karar verdim. İnternet'te tanıdığım ilk

dostlarımdan biri askere gitmişti ve onunla sürekli görüştüğümüz için o gidince kendimi çok

yalnız hissetmiştim. Oyalanacak bir şeyler aradım, kendime bir web sitesi yapayım dedim.

İnternet’ten kullanabileceğim malzemeleri topladım. HarmanYeri.com adresindeki siteden

FrontPage ile ilgili dersleri bilgisayarıma yükledim, ve sitenin sahibiyle bağlantı kurarak

çalışmaya başladım.

İlk deneyimim olmasına rağmen oldukça başarılıydı, sonra konunun uzmanı kişilerle

bağlantılar kurdum, onlardan çok şey öğrendim, kendimi geliştirdim. Hattâ bu işten ufak

tefek paralar bile kazanıyorum... Artık yaşamda bir amacım var; webmaster olmak, yani bu

işi meslek edinmek... Web sitem kültür-sanat ağırlıklı; şiirler, öyküler, hikâyeler, resimler vs.

var, bir forumum var...

Bu site ve forum sayesinde çok şey öğrendim, gerek insan ilişkileri, gerekse yaşamla ilgili...

Yeni arkadaşlar ve dostlar edindim, çevrem genişledi. Bu siteye duygularımı, düşüncelerimi

ve yaşamımı yansıttım, bu yüzden adı Aksisedâ...

Herkes Sedâ isimli aksi bir kızı anlattığını sanıyor adını duyunca, bilmeyenlere söyleyelim,

Aksisedâ yansıma demek... ) Halen web sitesi yapmaya devam ediyorum ama hâlâ çok

eksiğim var, çalışmaya ve öğrenmeye devam ediyorum... “

• Aksiseda, Mariah için yeni bir dünyaya açılan kapı olur. Dünyanın her yerinden insanlar

Aksiseda penceresi altında buluşur. Sadece Mariah için değil siteye üye olan herkes için

vazgeçilmez bir mekan haline gelir. İnsanlar; kim ne yazmış, neler olmuş diyerek bu siteye

giriş yapmadan geçirmez gününü.

Mariah forumlara yazmaya başladığında, Sait Faik Abasıyanık’ın “Dünyayı güzellik

kurtaracak, bir insanı sevmekle başlayacak herşey” dizesini, “Dünyayı sevgi kurtaracak, bir

insanı sevmekle başlayacak her şey...” diye kendine göre değiştirerek her yazısının altında

çıkan bir slogan/imza olarak kullandı.

Yaşamı boyunca duruşu ve hayata bakışıyla bu sözünün hep arkasında durdu...

“Her şey bir insanı sevmekle başlayacak... Her insan en az bir kişiyi sevse bile, sonuçta

bütün insanlar birbirini sevmiş olacak ve dünya kurtulacak... tı... ama insanlar sevmeyi bile

beceremiyor artık... Doğayı severken doğayı kirletiyor, hayvanı severken hayvanı öldürüyor,

insanı severken insanı incitiyor... Bunun dünyayı kurtaracak bir formül olduğundan

şüpheliyim artık.”

8 Temmuz 2003

• Pek çok insanın katılımda bulunduğu Aksiseda sitesini yürütmenin dışında hiç boş

durmuyor Hilal. Yine forumdan tanıştığı arkadaşlarının birinden, çok uzaklardaki bir

arkadaşından internette yazışarak İngilizce öğreniyor.

“Sevgili Orhan,

Sana İngilizce öğreteyim dersen kabul, Almanca öğrenip de ne yapayım, yolum Almanya'ya

düşecek değil nasılsa... İngilizce öğrenebilmeyi cidden isterdim, web'de bazen zorlanıyorum

bu konuda. Web okulları açılmalı, yabancı dil ve bazı mesleki eğitimler için bu çok faydalı

olabilir, özellikle benim gibiler için... Gönüllü bazı insanlar ellerinden geleni yapıyor, çeşitli

konularda dersler hazırlayıp yayınlıyorlar ama yetersiz… Online okullar, testler, düzenli

dersler olmalı. Bunu her yerde dile getiriyorum ki, belki biri duyar da harekete geçer. Bu

ülkede internet boşa harcanıyor ve dahası Telekom’u zengin etmekten başka bir işlevi

olduğunu düşünmüyor devlet.”

• Bir de kardeş sitesi var Aksiseda’nın; Alternatif. Mariah, kendi sitesine ayırdığı zamandan

kalan zamanını Alternatif sitesinde geçiriyor. Katılımcı olarak bulunduğu bu diğer forumda

yeni dostluklar ediniyor. Alternatif’in üyeleri de Aksiseda’ya üye oluyorlar. Ve koskoca bir

sanal aile oluşuyor. Dünyanın farklı ülkelerinden insanlar siteden tanıyıp sevdikleri Mariah’ı

görmeye Trabzon/Akçaabat’taki evine gidiyorlar. Artık Hilal yalnız değil. O artık kalbi ve

beyniyle herkesin sevgisini kazanmış, tatlı Mari.

“İyi ki yapmışım dediğim en önemli şey, kardeşimin bilgisayarına el koymam oldu. Bunun

dışında, iyi ki Aksiseda'yı açmışım, Kızıltamer ve tabii sizlerle de tanışmamın ilk

vesilelerinden biri de Aksiseda...”

Mariah

Mariah bilgisayar kullanmayı ve web tasarımını öğrenmeye başladığı yıllarda oldukça zor

zamanlar geçirmekteydi. Bir yandan ailecek yaşam koşullarını zorlaştıran maddi sıkıntılar,

bir yandan hastalığının gittikçe daha da ağırlaşan seyri onu moralsiz bırakıyor, hayata karşı

savaşında ve hep oynamaya çalıştığı mutluluk oyununda güçsüz kılıyordu. Evinin denize

nazır balkonuna artık çıkamıyor, güneşi bedeninde hissedemiyordu. Yattığı küçücük

yatağından denizin kokusunu içine çekerek sadece televizyon izleyebiliyordu.

Maddi sıkıntıları yüzünden ağrılarını dindirecek ilaçları bile alamayacak durumdaydı.

Her zaman yaptığı gibi o zaman da kendine inanarak bir adım attı.

Önceleri zaman geçirmek, sıkılmamak için yaptığı web tasarımlarını profesyonel olarak

sürdürmeye ve bu işten para kazanmaya karar verdi. Ve Hilal Lüle web tasarımcısı olma

yolunda hızla ilerlemeye başladı.

“Ben web tasarımını ilk öğrenmeye başladığımda amacım sadece vakit geçirmekti. Sonra

baktım ki internet ortamında böyle bir meslek var, insanlar web tasarımı yapıp para

kazanıyorlar. Bunu yapabileceğimi düşündüm, öğrenmeye daha çok gayret ettim. Her türlü

imkanım çok kısıtlıydı ve en kötüsü, başarabileceğime inanan, beni destekleyen benden başka

kimse yoktu... Birçok kez vazgeçmeyi düşündüm, iyi ki yapmamışım, hayal ettiğimden çok

daha iyi bir işim var şimdi... Bazı insanlar, bazı şeylere ulaşmak için diğerlerinden daha

büyük mücadeleler vermek durumunda kalabiliyorlar. Ama sonuçta verilen mücadelenin

karşılığı bir gün mutlaka alınıyor diye düşünüyorum ben.

Ortada bir fırsat eşitsizliği varsa çok fazla seçim şansınız yok demektir zaten. Size sunulan ya

da ulaşabildiğiniz kadarı için verirsiniz mücadelenizi. Ancak kendinizi geliştirdikçe, belirli

bir varlık gösterdiğinizi fark ettikçe yönünüzü değiştirmeniz veya yeniden çizmeniz mümkün

olabilir... diye düşünüyorum...”

Bu işi meslek edinip para kazanmaya başladığı yıllarda, başka ve daha çeşitli işler de

alabilmek için çevre edindiği yerlerle iletişim kurmaya devam ediyordu. Bir mail grubuna bu

konu ile ilgili yazdığı mektup hayatında yeni bir sayfa açacak, o zamandan sonra kendini

daha iyi hissetmesine ve ayakların yere iyice basmasına sebep olacaktı...

"Bir yahoo grubuna iş aradığıma dair bir mail yazmıştım, özelliklerimden falan bahsettim.

Bir süre sonra bir telefon aldım, 'Sabancı Üniversitesi'nden arıyoruz, mailinizi okuduk. Sizi

listeye aldık, açık kadromuz olursa sizi tekrar arayacağız' dedi arayan kişi. Birkaç ay sonra

tekrar telefon geldi, 'Biz seni işe almayı düşünüyoruz, falanca gün seninle mülakat yapmaya

birini göndereceğiz" dedi. 'Nasıl yani, İstanbul'dan Trabzon'a benim için mi gelecek' dedim,

'sen bize gelemiyorsan biz sana geliriz' dedi. Müthiş bir şaşkınlık yaşadım. Bir hafta sonra

İnsan Kaynakları Sorumlusu beni görmeye geldi. Aralık ayında işe başlayacağımı söylediler.

Rüya gibiydi her şey, hâlâ inanamıyorum. “

Hilal o zamandan sonra Sabancı Üniversite’sinin maaşlı ve kadrolu çalışanı olmuştu.

Üniversitenin web sayfasını hazırlayıp güncelliyor, bunu yaparken bildiği tüm tasarım

programlarını (html, photosop, frontpage, flash, dreamweaer gibi) başarıyla uyguluyordu.

Yattığı yerden web kamerası sayesinde ekibinin toplantılarını katılıyor, üzerine düşen

vazifeleri işe gidebilen arkadaşları kadar yetkin bir biçimde yerine getiriyordu.

O zamana kadar kendini kıyıda köşede kalmış biri gibi hissediyordu, çeşitli sağlık

makamlarına yaptığı başvurular sonuçsuz kalıyordu fakat artık O Türkiye’nin en büyük

kuruluşlarından birinin çalışanıydı ve O’na sahip çıkan birileri vardı.

Kendine güveni olan, kendini güvende hisseden bir iş kadınıydı artık Mariah...

”Geçen yıl tedavi için KTÜ Tip Fakültesine başvurmuştum, herkes biliyor. 6 ay sonra

doktoru evime getirebildim, o da gönüllü olarak gelmişler, böyle bir zorunlulukları i veya

sorumlulukları yokmuş. Tedavinin gerçekleşmesi bir yılan hikayesine döndü ve olmadı, onu

es geçelim ama Amerika’da olsaydım, yaptığım yalvarmalar üzerine hastaneyi evime

taşırdılar, burada ise duvara yalvardım resmen. Yani 28 yıl içinde bir kez devletimin

kurumlarından bir şey talep ettim ve elim boş döndüm. Devletim bana “bu kadar” değer

verirken, Sabancı Üniversitesi, benim bir yahoo grubuna yazdığım bir maille beni buldu, ta

ayağıma önce İnsan Kaynakları sorumlusunu gönderip beni işe aldı, sonra iki birim

yöneticisiyle birlikte gerekli ekipmanları gönderip beni sigortalı elemanı yaptı. Geçen ay bir

solunum yolu enfeksiyonu geçirdim, Sabancı Üniversitesi’nin Trabzon’daki anlaşmalı

hastanesini aradım, bir doktor ve hemşire gönderdiler, bir kuruş ödemeden tedavi oldum.

Bana diğer çalışanlarına sundukları bütün olanakları sundular ve en önemlisi, bunu

yaparken bana muhtaç, aciz, acınası biriymişim gibi davranmadılar… Önemli, başarılı ve

saygın biri olduğumu hissettirdiler… Benim gibi yüzlerce engelli çalışıyor Sabancı

kuruluşlarında… Tamam, ailesinde engelliler olması vesilesiyle engellilere bu imkanları

tanımış olabilir Sabancı ama gelmiş-geçmiş başbakanların, milletvekillerinin, diğer zengin

işadamlarının, hortumcuların, din simsarlarının ailelerinde hiç mi engelli yok? Niye

Sabancı’dan başkası beni adam yerine koymadı, niye benim devletim beni kıyıda köşede

unuttu? Yahu ben hastaneye gidemiyorum diye devletim bana ne halin varsa gör diyor… Ben

diyorum ki sağır olmak üzereyim, acil tedaviye ihtiyacım var, 6 ay sonra geliyor doktor ve

diyor ki “Hilal kusura bakma çok yoğunduk gelemedik”… O doktoru acilen bana gönderecek

mekanizmayı dedem mi kuracak? Sevgili devletim, sağır olmama az kaldı ama ben kusuruna

bakmıyorum. Verdiğin ağrı kesiciler ağrılarımı dindirmiyor ama ben kusuruna bakmıyorum.

Şimdi SSK’lıyım ama SSK işe alındığımdan önceki hastalıklarımı hastalıktan saymıyor, ben

yine kusuruna bakmıyorum. Benim maaşımdan vergiler kesiliyor ama o vergiler bana geri

gelmiyor, ben yine kusuruna bakmıyorum. Felçli arkadaşıma “jelli sonda senin neyine, ilkel

sonda kullan, kullanmıyorsan işeme” demişsin, ben yine kusuruna bakmıyorum. Kusuruna

baksam kaç yazar, sence ben yokum zaten… O yüzden, beni gören, bilen, tanıyan, değer

veren, ciddiye alan tek merciye, Sakıp Sabancı’ya “devletim” dedim ve devletimi kaybettiğim

için çok üzgünüm… Ona laf eden insanlar önce onun kadar hizmet etsin memlekete, bir

engelliyi topluma kazandırsın, topluma bir engelliyi sevmeye (acımaya değil), değer vermeye

(acımaya değil), saygı duymaya (acımaya değil) öğretsin, bir üniversite açsın, fakir ama

başarılı öğrencilere burs versin, rehabilitasyon merkezleri açsın, körlere ve spastiklere okul

açsın, binlerce isçi çalışştırsın ve bunları yaparken de mütevazi olmayı, hala köy yemeklerini

sevmeyi basarsın, sonra ona laf etme hakkına sahip olabilirler…”

Hilal elde ettiği bu büyük başarının ardından herkese “Bu dünyada ben de varım!” diyerek

sesleniyor, her durumda mücadele etmenin önemini vurguluyordu.

“Var Olmak Mı? Yok Olmak Mı?

Franz Kafka, Değişim adlı eserinde, bir sabah uyandığında kendini bir böceğe dönüşmüş

olarak bulan Gregor Samsanın öyküsünü anlatır.

Gregor bu haliyle değil toplum içine çıkmayı, ailesine gözükmeyi bile istemez. Ailesi başta bu

değişimin şokunu yaşar. Artık onlara bakan, evin tüm sorumluluklarını üstlenen kişi yoktur.

Onu Gregor Samsa olarak değil, çirkin bir böcek, işe yaramaz bir yaratık olarak

görmektedirler. Gregor kendisini odasına hapseder, sadece kız kardeşi ona yemek getirmek

için odaya girmektedir, o girdiğindeyse Gregor yatağın altına saklanmaktadır.

Gregor bu durum içinde olmaktan utanır; ailesine bakamayacak olmak, yavaş yavaş aileden,

yaşamdan dışlandığını görmek, onun çaresizlik içinde çırpınmasına neden olur. İlerleyen

zamanda, Gregorun toplum ve aile içindeki yeri tamamen unutulur. Bir odada tek başına

kaderine terk edilir.

Pencereden dışarı bakar sürekli, insanlar yaşayıp gitmektedir eskisi gibi, oysa onun için

hiçbir şey aynı değildir artık .Unutulmuş, terkedilmiş, ölümü beklemektedir sessizce ve karşı

koyacak gücü yoktur

Bu öyküye pek çok açıdan bakmak mümkün, ben kendi yaşantımla ilintili bulduğum açıdan

bakıyorum.

Herkes gibi normal, sıradan bir hayatınız varken, bir sabah uyandığınızda kendinizi

bambaşka bir yaşamın içinde buluyorsunuz. Eskiden yapabildiğiniz pek çok şeyi artık

yapamıyor veya yapmak için birinin yardımına gereksinim duyuyorsunuz. Bu sizi incitiyor,

eziyor, bir süre sonra kendinizi işe yaramaz biri gibi görüyorsunuz ve dahası, bir süre sonra

herkesin sizi işe yaramaz biri gibi gördüğünü düşünüyorsunuz

Şanslıysanız çevrenizde sizin fiziksel ihtiyaçlarınızı karşılayan, yemeğinizi-suyunuzu temin

eden, hattâ sizi kendi eliyle yediren-içiren, tuvalet ihtiyacınızı gideren aile bireyleriniz

vardır. Ama bu ihtiyaçlar giderilirken bir şey hep göz ardı edilir veya bunca şeyin arasında

vakit ayrılamayacak bir ayrıntı olarak bir kenara bırakılır; artık yaşamınızı başkalarının -bu

aileniz bile olsa- kontrolüne bırakmak zorunda kalmışsınızdır.

Artık çalışamazsınız, artık okuyamazsınız, artık yürüyemez, göremez, veya duyamazsınız

hatta yataktan bile kalkamazsınız, artık arkadaşlarınızla gezmeye, sinemaya, tiyatroya

gidemezsiniz, artık bir sevgiliniz olamaz, sarılamaz, öpüşemez, sevişemezsiniz

O kadar çok şey vardır ki yitirdiğiniz, ağlamak bile gelmez elinizden, sadece bir şaşkınlık

vardır üzerinizde. Bir de kafanızda çınlayan şimdi ne yapacağım sorusu

İlk şoku atlatışınızın ardından yeni sorular eklenir zincire; bu neden oldu, neden ben, suçum

ne, günahım ne? Uzun süre bu sorularla boğuşur, isyan eder, umutsuzluğa düşer, bunalıma

girer, dibe vurduğunuzu hissedersiniz. Haykırırsınız kimse duymaz, ağlarsınız kimse görmez,

öfkeden kudurursunuz kimse bilmez.

Sadece geceler kucak açar size. Gözyaşlarınızı ve sessiz haykırışlarınızı gizler, öfkenizi

bastırır ve yalnızlığınızı paylaşır karanlık. Oysa her gün sizin yitirmişliğinizin üstüne doğar.

Yeni doğan her gün çaresizliğinizi yüzünüze vurur, sizi yeni sorunlara, yeni zorluklara taşır

ve işte en zoru; kimse bunun farkında değildir veya kendi zorunluluklarıyla o kadar

meşguldürler ve o kadar bütün ihtiyaçlarını karşılıyoruz, daha ne yapalım

düşüncesindedirler ki, bu duygularla başa çıkma görevini size bırakırlar ve ötesine

karışmazlar.

Sadece engeliniz değil, mücadele etmek zorunda olduğunuz pek çok şeyin varlığını zamanla

öğrenirsiniz, bununla birlikte, nelerle mücadele edebileceğinizi de şaşırarak fark edersiniz

Bir böcek, işe yaramaz bir yaratık olduğunuzu düşünmenin, kendinize acımanın bir yararı

olmadığını görebilir; kendinizi yaşayan bir canlı, değerli bir insan, güçlü bir birey olarak

kabul ederseniz, bir süre sonra bunu diğer insanlara da kabul ettirebilirsiniz.

İhtiyacınız olan şey sizi yaşama bağlayacak, kendinizi işe yarar hissettirecek bir meşgaledir.

Enstrüman çalmak, okumak, yazmak, tahtadan eşyalar yapmak, boncuklardan takılar

yapmak, bilgisayar kullanmak bunlardan bazıları olabilir.

Her ne ise bunu arayıp bulabilir ve isterseniz, mücadele ederseniz yaşamınızı yeniden

değiştirebilirsiniz.

Kendiniz için en iyi mücadeleyi yine kendiniz yapabilirsiniz. Bu nedenle, -başkalarının

yardımını alarak yaşamak zorunda olsanız bile- yaşamınızın kontrolünü elinizde tutmalısınız.

Sizi, bir odada kaderinize terk etmelerine izin vermemelisiniz. Yoksa tıpkı Gregor Samsa gibi

yenilgiye uğrar ve yok olursunuz Unutmayın, Bu dünyada ben de varım diyebilmek zor ama

imkansız değildir...

Bağırın..!

Bu dünyada ben de varım!

Birileri mutlaka duyacaktır...

» Hilâl Lüle”

<>

• Geçirilen acı dolu yılların ardından yattığı yerden bir meslek sahibi olup para kazanmaya

başlamasıyla yüzü gülmeye başlar Hilal’in. İlk maaşıyla 70 ekran bir televizyon alır. Artık o

izlemeyi çok sevdiği filmleri büyük ekranda izleyecektir. İnternette yazışarak kurduğu

dostluklara her gün yenisi eklenmektedir. Dostları Mariah’i görmeye Akçaabat’taki evine

gitmeye başlarlar.

Henüz on beş yaşında olan Beste Trabzon’a anneannesini görmeye gitmişken uzun zamandır

forumunda yazıştığı Mari Ablasını görmeden dönmek istemez. Onu kendi gibi küçücük

yatağında kıpırdamadan yatarken görünce boğazı düğümlenir. Ama kendini tutar gülücükler

eşliğinde götürdüğü çikolataları yerler birlikte. Ağlamaz kendini tutar Beste. Ta ki evden

çıkana kadar…

Beste’nin ardından bir zamanlar kendisine internet aracılığı ile İngilizce öğretmiş olan Orhan

görmeye gider Mariah’ı. Hem de ta Avusturalya’dan…

“Az önce Orhan hocamı uğurladık... Ailem ve kuzenim de dahil olmak üzere hepimiz bayıldık

ona... İnsan bu kadar mi tatlı olur ya... Çok hoş sohbet, etrafına ışık saçan biri, inanılmaz

mutlu olduk hepimiz... Bize bu mutluluğu yaşattığı için çok teşekkür ediyorum Orhan

hocama...

Hepinizin selamlarını getirdi, sevgili Kiziltamer, Ayten, Tuana... Sizlerden bahsettik,

Sedat'tan bahsettik... Yasadığım en keyifli anlardan biriydi, çok mutluyum...” 23.07.2004

25 Aralik 2004 Mariah’ın forumdan dostları onu ziyaret etmeye devam ederler. Bu seferki

misafirleri Tuana ve Kızıltamer’dir. Yıllardır babası kadar sevdiği hem öğretmeni hem en

yakın dostu olan Tamer ve tüm duygularını paylaştığı sırdaşı Tuana’yı görmek, onları evinde

misafir etmek Mariah için mutlulukların en büyüğüydü. Aynı mutluluğu yaşayan Tuana o

gün Mariah’ın bilgisayarından sevincini haykırıyordu…

“Veee işte sonunda Trabzon'da Mari’ciğimin yanındayım!

Sımsıcak bir ev, pencerelerinden derya deniz, dalga sesleri, kuymaklar, hamsiler, fasulye

turşuları, mis gibi hava ve Mari’ciğimle buradayız, her şey çok güzel hepinize selamlar”

Tuana

İstanbul’dan Mariah’ı görmeye giden Tuana ve Kızıltamer’in ardından Almanya’dan Sedat

gider Akçaabat’a. Üstelik sadece Mariah’ı görmek için çıkılan bir yolculuktur bu…

“Dün gece bana yaşamımın en güzel birkaç saatini daha yaşatan biri vardı yanımda, sevgili

Sedat... Taa Almanya'dan sadece bir geceliğine kalkıp beni görmeye gelişi, sıcacık

dostluğuyla beni kucaklayışı, gözleriyle ve sözleriyle sevgisini sürekli ifade edişi, her şeyi

olağanüstüydü benim için... Bana bu mutluluğu yaşattığın için sana çok, çok teşekkür

ediyorum Sedat... Sen gerçekten Tanrı'nın özel kullarından birisin, senin de bildiğin gibi...

seni tanımak bir ayrıcalık ve ben seni çok seviyorum...

Önce Beste'm, sonra Orhan abi, sonra Kızıl ve Tuana, şimdi Sedat, yakında Formula,

inşallah ardından Özgürcem ve Opti, umarım yazın Vertigo ve Porgy... Hepinizi tek tek

gördükten sonra isterdim ki bir kez de hep birlikte olalım... Çok şey istiyorum değil mi? Ama

ne yapayım, siz şımarttınız, katlanın şimdi...

Sohbet ettik, aslında Sedat konuştu daha çok, biz dinledik. İşlerden güçlerden, günlük

hayatımızdan, forumdan konuştuk, biraz sizi çekiştirdik... Güldük, bazen duygulandık... Çok

güzeldi yani... Bi de bu kadar kısa sürmeseydi”

6 Subat 2005

15 Aralık 2004 Hilal çok sevdiği annesinden sonra babası Fahri Lüle’yi de

kaybeder. Bir sonraki gün içindeki acıyla minik parmaklarından şu sözler

dökülür…

“Biliyorum onlar bize darılmazlar ama ben babamı yalnız bıraktığımıza

üzülüyorum... Nefes darlığı çektiğinde bana gece, konuş benimle, benimle

konuşmana ihtiyacım var dedi. Baba benim kendime hayrım yok ki sana

hayrım olsun dedim... Ne olurdu onunla konuşsaydım, ne olurdu onu yalız

bırakmasaydım, ne olurdu rahatlatmaya çalışsaydım... Çok yalnız bıraktık

onu çok, içim acıyor düşündükçe... Affeder bizi inşallah... En çok bunlar

acıtıyor, yokluğuna alışıyor insan ama bu ayrıntılar mahvediyor insani...

Nasıl atlatacağım bunları, nasıl?”

16 Aralık 2005

Mariah yaşadığı bu yeni acıyı yine dostları ile yazışarak dindirmeye

çalışır.

“Sen olmasan Orhan 23.07.2004 tarihinde beni görmeye gelemezdin ve

ben o mutlu günü yaşamamış olurdum. Babamın yeğenimle birlikte son

resmini sen çekmiş olamazdın ve ben o resme baktığımda hem mutluluğu

hem de hüznü aynı anda yaşayamazdım. Sonra, beni ziyarete gelen ilk

alternatif forumlu kişi olarak diğer dostlara örnek olmamış olurdun ve

belki de onların beni ziyarete gelme olasılıkları azalmış olurdu. Ya da

senin gelişinin beni ne kadar mutlu ettiğini gören dostlar "hadi ben de

gidip Mariah'ı mutlu edeyim" diye düşünmeyebilirlerdi. Görüyorsun ya,

sen olmasan benim için çok şey fark ederdi...

8 subat 2005”

Babasının ardından Hilal kendini çalışmaya vermişti. Bunun yanında

ağrıları vardı ve üstüne üstlük ağır bir grip geçiriyordu.

“Nasılsın Mariah?”

Sedat

“Sorduğun için sağ ol Sedat... Hastayım biraz, biraz da moralim bozuk,

içimden gelmiyor yazmak. Sen nasılsın?”

Mariah

“Gecmis olsun,

Bir şeylerin yolunda olmadığını, zaten tahmin etmiştim. Ne yazık ki her

moral bozukluğunun çaresi yok.

Dur bir Dakika!

http://www.fikra.net/”

Sedat

“Sağ ol Sedat, fıkralar iyi geldi. Ama fıkraların birinde yanlışlık var, İdris

bıçağını çekip Temel'i vuramaz, tabancasını çekip vurur, bizde adet

böyledir:)”

Mariah

“Mariiiiiiii !!!!! nerelerdesin?”

Tuana

“Tuana'cim, hanımeli kokuları eşliğinde bilgisayara gömülmüş

vaziyetteyim, sesini duydum koştum geldim... Bir süre daha çalışmam

gerek, ben odamdayım haberiniz olsun... Sahi, benim üst kattaki oda

kimin, çok gürültü yapıyor ya?”

Mariah

“Mari neredesin? Tam beş gün olmuş yoksun... endişelendim ya :)

ses ver ablana :))))

özledikkk...”

Özgürce

“Mariah iyidir ablası:))

Yalnızca çok yoğun çalışması gereken günler geçirdi...

Simdi bitti sanıyorum, yakında görünür...

Merak etme:)”

Kızıltamer

YENİLDİM

Hiçbir şey için gücüm kalmadı

Gülmek için,

Ağlamak için,

Hatta nefes almak için;

Kanımın son damlasına kadar savaştım,

Ama yenildim.

Bu beklediğin andır,

Gel al emanetini

Korkunun ecele faydası yok,

Biliyorum.

Ama korkuyorum.

Yinede karşı koymayacağım,

Çünkü yorgunum.

Bunca zamandır direniyorum,

İşte pes ediyorum.

Hilal Lüle

Kimsenin elinde değildi. Hep bir korku vardı derinlerde. Mariah nerede?

Bir iki gün sesi çıkmasa bu soru dolanırdı etrafta. Gizli bir endişe içinde.

Ve malesef bir gün, herkesin gizli korkusu gerçekleşti. Mariah bir süredir

geçirdiği ağır gribin ardından nefes alamadı.

Hep istediği gibi uykusunda öylece gitti…

Bir zamanlar kimin için yazdığını bilmediğimiz şiiri çınladı

kulaklarımızda…

GİTTİN ÖYLECE

Kapıyı çekip ,

Bir gidişin vardı ya hani .

Titrek bir kuş gibi ,

Derinden yaraladı beni .

Sanki bir yabancıydın ,

Gözlerin soğuk ve anlamsız .

Belki son kez dokunurken ,

Ellerin donuk ve duyarsız .

Gittin öylece

Zaman gibi hızlı ve sessiz

Yaşlı gözlerle ,

Ardına bakakaldım çaresiz .

Şimdi kalbim ,

Kuru bir gül gibi kimsesiz .

Gittin öylece .

Söyle nasıl yaşarım sensiz .

Hilal Lüle

*-
*Hilal'in ardından
*Basında Hilal
*Ve SON.